آیه شصت‌‌ودوم سوره بقره در دهه‌های اخیر بسیار موردتوجه اندیشمندان مسلمان به‌ویژه روشنفکران قرارگرفته است. برخی از آنها این آیه را دلیلی قرآنی بر راستین‌‌بودن همه ادیان و مذاهب پیش از اسلام می‌دانند. براساس مفاد این آیه، تنها ملاک هدایت و رستگاری، ایمان به سه اصل کلی توحید، معاد و عمل صالح است و سایر شاخصه‌ها همچون گرایش به دینی خاص مانند اسلام، مورد ملاک و پذیرش نیست. از جمله علل گرایش به این باور، اندیشه تکثرگرایی یا پلورالیزم دینی و باور به حقانیت تمام ادیان الهی است. قرآن کریم حقانیت طولی شرایع الهی را می‌پذیرد، اما حقانیت عرضی آنها را نمی‌پذیرد. بنابراین، این آیه تأییدی بر اعتباربخشی سایر ادیان نیست بلکه صراحت در پذیرش دین پیامبر خاتم (ص) برای ادیان الهی دیگر دارد و تکثرگرایی دینی را نمی‌پذیرد. مقاله حاضر بااستفاده از منابع کتابخانه‌ای و با روش اسنادی با رویکرد توصیفی، سعی در تبیین مراد و مقصود آیه 62 سوره بقره دارد.
)